ไม่มีอะไรซ่อนเร้น สิ่งใดที่คุณพูดไป จะยังคงอยู่ในอากาศ คงอยู่ในน้ำ คงอยู่ในต้นไม้ คงอยู่บนใบหญ้า ในพื้นดิน ทุกหนแห่ง (ว้าว !) บางทีวันหนึ่ง นักวิทยาศาสตร์ จะสามารถจับมันได้ (ว้าว !) แล้วเราจะได้ยินพระเยซู เทศนาให้เราฟังส่วนตัวได้ (น่าอัศจรรย์) หรือได้ยินปาฐกถาของพระพุทธเจ้า ในภาษาของพระองค์ ที่เราไม่เข้าใจได้
( เกี่ยวกับงาน โทรทัศน์สุพรีมมาสเตอร์ทั้งหมด ที่อาจารย์ทำ มีอะไรอีกไหมคะ ที่ทีมงานจะสามารถทำได้ เพื่อแบ่งเบาภาระงานของอาจารย์ ? ) โอ ตอนนี้คุณก็ช่วยมากแล้ว ดีกว่าแต่ก่อน ตอนที่ฉันเริ่มใหม่ ๆ มันวุ่นวายมาก ฉันไม่เคยได้เห็นพระอาทิตย์ นานเลย ทำงานทั้งวันทั้งคืน และเหนื่อยมากด้วย ฉันกินไม่ได้ นอนไม่หลับ แต่ขณะนี้ หลังจากฝึกฝน 2-3 ปี พวกคุณก็ไปถึงที่หมาย ลีลาดีขึ้น ถ้าคุณดูตอนเริ่มต้น ตอนฉันยังไม่อยู่ข้างใน (ใช่ค่ะ) คุณรู้ว่าฉันพูดอะไรอยู่ เหมือนทีวีที่เซื่องซึม ฉันสงสัยว่าทำไมเรา ไม่ทำแค่วิทยุ เพราะวิทยุก็ ดีพอแล้ว ไม่ด้วยซ้ำ ๆ พ่อหนุ่มผู้อ่านข่าว อ่านเหมือนกับ เขากำลังป้อนอาหาร ทารกด้วยขวด และก็ อ่านไปด้วยในเวลาเดียวกัน ขณะที่ตาข้างหนึ่งปิดอยู่ หรือเปิดตาอยู่ครึ่งเดียว คุณย้อนกลับไปดูตอนเริ่ม วันแรก ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ! ตอนนั้น ฉันไม่มีเวลาดู ฉันคิดว่าพวกคุณ รู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง และพวกเขาบอกกับฉันว่า “โอ้ พี่สาวคนนี้เคยเป็น ผู้ประสานงานให้กับ ทีวีแอลเออันเก่าแต่ก่อน และชายคนนั้นกับ… คนนี้” พวกเขาใช้เด็กของเขาเอง คนงานของเขาเอง “นี่นั่นเรียบร้อยแล้ว ทำนี่ทำนั่นแล้ว ไปที่นั่นแล้ว…” ดังนั้น ฉันคิดว่า “ดี งั้นฉันไม่ต้อง ทำอะไรด้วยซ้ำ” และจนกระทั่งฉันตรวจสอบ โอ้ พระเจ้า ! ฉันแทบเป็นลม (โอ) พระเจ้า นั่นคือวิธีที่คุณใส่ชื่อฉัน ในทีวีหรือ ? โทรทัศน์สุพรีมมาสเตอร์ และเซื่องซึมแบบนั้น ? ฉันเลยต้องเริ่มทำงาน แต่ในตอนแรก มันวุ่นวายมาก และไม่เป็นระเบียบ ซึ่ง ฉันต้องทำงานทั้งวันทั้งคืน เพื่อนำมันมาถึงวันนี้
แต่ก่อน ฉันต้องทำ หมดทุกอย่าง ดังนี้ กระทั่งการเลือกพิธีกร การเขียนความเห็นทั้งหมด และการเขียนหลายอย่าง ขณะนี้ แม้แต่ทุกวันนี้ บางครั้งพวกคุณ เข้ามาช่วยฉันเขียนบ้าง (ใช่ค่ะ) เมื่อฉันลืม พวกคุณก็จะเขียนบ้าง เป็นครั้งคราว น้อยมากที่ฉันจะลืม แต่บางครั้งฉันก็แค่เหนื่อย เกินไปหรือยุ่งเกิน ทั้งในและนอก ภายในยุ่งกว่า ภายนอกด้วยซ้ำ ภายนอกนั้นง่ายมาก แม้กระนั้น แน่นอน มันทำให้ฉันเหนื่อย
ฉันไม่ชินกับมัน กับคอมพิวเตอร์ และทั้งหมดนั้น ตอนนี้สายตาของฉัน คมชัดน้อยลง ฉันเคยไม่ต้อง ใส่แว่นตา เพื่อตรวจดูคำบรรยาย และตอนนี้ฉันต้องใส่ (โอ อาจารย์) แต่ก่อน ฉันใส่แว่นตอน อ่านต้นฉบับเท่านั้น เพราะ ต้นฉบับที่พิมพ์มา ตัวจะเล็กกว่า และตอนนี้ฉันต้องใส่แว่น กระทั่งตอนตรวจดูคำบรรยาย ในคอมพิวเตอร์ และดู ภาพต่าง ๆ เพื่อให้คมชัดขึ้น และบางครั้งก็ปวดหัว แม้เราจะมี มาตรการป้องกัน แต่ถึงกระนั้น ฉันรู้สึกไวเกินไป โดยเฉพาะในฌาน และพวกเขาทำให้ฉันทำงานด้วยซ้ำ แต่ฉันจะไม่ทำงานเพื่อ โทรทัศน์สุพรีมมาสเตอร์ก็ไม่ได้ ฉันจะแค่ให้คุณทุกคนทำกันเองไม่ได้ ฉันดูมันหลายครั้งแล้ว มันใช้ไม่ได้ (ค่ะ อาจารย์) ฉันหมายถึง มันอาจใช้ได้ 1 วัน ใช้ไม่ได้ 1 วัน 1 วันใช้ได้ 2 วันใช้ไม่ได้ ผิดพลาดเยอะมาก และมากมายหลายอย่าง รูปแบบและ... กระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณเห็นใช่ไหมว่า ฉันแก้ข้อผิดพลาดไปมากแค่ไหน? (ใช่ค่ะ อาจารย์) แม้แต่คุณชาวอเมริกัน ก็เขียนแบบนั้น ? ตามไวยากรณ์ ไม่สมเหตุสมผล บางครั้งฉันเห็นมันขึ้นมา แต่ฉันจะไม่โทษพวกคุณ เพราะบางครั้ง เรามีงานเยอะ และคุณไม่สามารถ ใส่ใจกับทุกสิ่ง คุณทำดีที่สุดแล้ว ฉันรู้ และมันเป็นงานหนัก (ขอบคุณอาจารย์) มันเป็นงานที่หนักจริง ๆ แม้แต่การพิมพ์ในคอมพิวเตอร์ บางครั้งก็ทำให้ มือคุณเมื่อยล้า (ใช่ค่ะ อาจารย์) ถ้าคุณทำทั้งวัน ใช่ไหม ? และนิ้วคุณก็จะ รู้สึกบางอย่าง เจ็บหรือไม่ ? (หากเราคุ้นเคยกับมัน นิ้วเราก็จะไม่เป็นไร) โอ จริงเหรอ ? ทำไมนิ้วฉันเจ็บ เวลาฉันใช้คอมพิวเตอร์ ?
ตอนนี้ฉันต้องใช้คอมพิวเตอร์ ฉันเคยตรวจแก้ด้วยการ เขียนมือ แต่นั่นแย่มาก เพราะฉันส่งลายมือนั้นไป ให้พวกเขาพิมพ์ แต่พวกเขาพิมพ์ผิด ฉันก็ต้องตรวจอีกรอบ (โธ่) ก่อนที่ฉันจะส่งมันไป ก็เลยเหมือนฉันทำงาน 2 เท่า (ใช่) และงานมาก และการทำงาน 2 เท่าอย่างนั้น คน ๆ เดียวจะดูแล การแสดงทั้งหมดและทำงาน เป็น 2 เท่าได้ยังไง ? แม้บางรายการ ฉันไม่ได้แก้ แต่ฉันยังต้องดูมันก่อน ฉันต้องอ่านให้รู้ เพื่อจะได้รู้ว่าฉันควร แก้ไขตรงไหนไหม (ค่ะ อาจารย์) มันยังต้องใช้เวลา การแก้ไขและเขียน ใช้เวลามากกว่า แต่แม้จะไม่แก้ ก็ยังต้องใช้เวลา และหนังสือแจ้งรางวัลทั้งหมด ฉันต้องส่ง ฉันต้องอ่าน ต้องแก้ไข เพราะบางครั้ง ฉันแก้แล้ว ส่งกลับไปแล้ว และ เขาก็ทำผิดพลาดอย่างอื่นอีก ฉันก็ต้องแก้แล้วแก้อีก แต่ทุกวันนี้ มันน้อยลงเพราะคุณหลายคน ดีขึ้นมากแล้ว (ค่ะ อาจารย์) และคุ้นเคยกับระบบ และรู้ดี และสัพเพเหระ และตอนนี้ ฉันใช้คอมพิวเตอร์แก้ไข ฉันเคยคิดว่าฉันไม่มีทางทำมันได้ เพราะฉันไม่เคยรู้วิธี ขยับเมาส์มาก่อน คุณรู้ใช่ไหม ตัวชี้ตำแหน่งบนจอ ? (ค่ะ อาจารย์) ฉันขยับมันไม่ได้ ฉันขยับแล้วและมองไม่เห็นเขา สักแห่ง ฉันพูดว่า “อยู่ไหน ๆ ๆ เธอหายไปไหนแล้ว ? กลับมานี่สิ !” โอ บางครั้งเขา ไม่กลับมานานเลย และฉันก็ขยับอย่างเมามัน เขาก็ไม่กลับมา ฉันพูดว่า “เธอกลับมาเดี๋ยวนี้เลย !” บางครั้งเขาดูเหมือน เขาฟังฉัน แต่คอมพิวเตอร์ เขามีจิตคิดของตัวเอง เขาไม่เชื่อฟังฉัน บางครั้ง ดูเหมือนว่าฉันแค่หายใจ มันก็เปลี่ยนไปแล้ว ฉันจะกลับไปตรงนั้นอีกก็ไม่ได้ หรือมันทำให้มันบ้าคลั่ง วันนี้ก็อีกแล้ว ฉันต้อง ขอให้ใครมาแก้ไขให้ ขอบคุณพระเจ้า แต่ฉันเรียนรู้ และตอนนี้ฉันทำมัน ด้วยคอมพิวเตอร์ แต่ก่อน ฉันเคยทำมือ และด้วยมือ มันต้องพึ่งพาคนอื่นมาก และฉันไม่ชอบการพึ่งพา (เข้าใจ ใช่ค่ะ อาจารย์) เพราะฉันต้องเขียน และใครบางคนต้องมา รวบรวมมัน แล้วต้อง เอาไปให้คนนั้น แล้วฉันจะต้องรอ จากนั้นอีกคนจะมาและ ก็อีกคนมาอีก ตลอดทั้งวัน แบบว่าคนมา ไป ๆ มา ๆ อย่างกับโยโย่ เพราะบางอันเร่งด่วน (ใช่ค่ะ อาจารย์) และแก้อีก แก้แล้วแก้อีก และบางครั้งฉันเหนื่อยมาก ทั้งกายและใจ และฉันมองข้าม บางแห่งไป และต่อมาฉันดูอีกที และฉันแก้อีกรอบ หรือเพิ่มเติมบ้าง และกลับไปกลับมา ๆ เยอะเลย และมันเหนื่อยมากด้วย สำหรับคนส่งไปรษณีย์ สำหรับศิษย์ที่ส่งไปรษณีย์ และฉันไม่ชอบนักหรอก ที่มีคนมาขึ้น ๆ ลง ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ เข้า ๆ ออก ๆ อยู่เสมอ ภายในสนามแม่เหล็กของฉัน (ค่ะ) มันรบกวนฉัน รบกวนสมาธิฉันด้วย นั่นเป็นเหตุที่บางครั้ง ฉันทำงานได้ไม่ดี และฉันต้องแก้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกคุณรู้ดี (ค่ะ) บางคนที่ทำงาน ใกล้ฉัน จะรู้ดี
และฉันขอไปนานแล้ว ฉันขอหลาย ๆ คน “คุณช่วยสอนวิธีให้ฉันหน่อยได้ไหม? บอกวิธีใช้มันแก่ฉัน ฉันจะได้ไม่ต้อง เขียนมือ และคุณจะได้ไม่ต้อง ไป ๆ มา ๆ อยู่เรื่อย หรือพี่น้องคนอื่น ๆ จะได้ไม่ต้องไป ๆ มา ๆ ตลอดเวลา” พวกเขาพูดว่า “ไม่ อาจารย์ มันซับซ้อนมาก” และอีกคนก็พูดว่า “โอ มันเข้าใจยากมาก ยากมาก” แล้วอีกคนก็พูดว่า “ท่านยุ่งเกินไป อาจารย์ ท่านทำไม่ได้หรอก สิ่งนี้มากเกินไปสำหรับท่าน ที่จะเรียนรู้” และฉันก็คิดอย่างนั้น ฉันคิดว่าฉันไม่เคยทำงาน คอมพิวเตอร์มาก่อน ยกเว้น [เมื่อ] พวกคุณ ทำเป็นยูเอสบี (USB) แล้ว และฉันเสียบมันเข้าไปเพื่อดู อย่าง ดูวิดีโอ มิฉะนั้น ฉันก็ ไม่เคยทำอะไรมาก่อน ฉันพิมพ์กับ เครื่องพิมพ์ดีดไฟฟ้าได้ ก็แค่นั้น ดังนั้น ตอนแรกฉันพูดว่า “โอเค อย่างน้อยก็ซื้อ เครื่องพิมพ์ดีดไฟฟ้าให้ฉัน” ฉันจะพิมพ์กับมัน มันจะชัดกว่า การเขียนมือ แต่ฉันพิมพ์กับ 2 นิ้วเท่านั้น หรือนิ้วเดียวด้วยซ้ำ นิ้วครึ่ง มันนานมาก ๆ เช่นกัน แล้วต่อมาฉันก็พูดว่า “โอ ฉันต้องเรียนคอมพิวเตอร์ ฉันจะต้อง” แล้วฉันก็ถาม พี่ชายคุณอีกคน และเขาบอกฉันว่าต้องทำยังไง เขาแค่เขียนวิธีใช้ กดบางปุ่ม และก็เสร็จ ดังนั้นตอนนี้ฉันทำอย่างนั้นอยู่ ฉันมีความสุขมากกับสิ่งนั้น (ขอบคุณพระเจ้า วิเศษ) มันยังช้ามาก แต่ก็ดีกว่า ฉันต้องตรวจอีก 2 รอบ (ค่ะ อาจารย์) อ่านลายมือตัวเองอีกรอบ และบางครั้งหงุดหงิด เพราะบางคำ ชัดเจนมาก ๆ บางคำก็อาจไม่ชัด แต่บางคำชัดเจนมาก และพวกเขาก็ยังพิมพ์ผิดอีก เพราะพวกเขาคิดแตกต่าง พวกเขาคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ อาจารย์หมายถึง หรือพวกเขาอาจวอกแวกเกินไปกับ ไม่รู้สิ เด็กสาว เด็กชาย หรือเด็ก ๆ หรืออะไรก็ตาม ที่อยู่ตรงหน้าเขาในเวลานั้น ใครจะรู้ ? หรือว่าเด็ก ๆ เอาล่ะ ดังนั้นตอนนี้ มันควบคุมได้มากขึ้นแล้ว ฉันไม่ต้องมีคน วิ่งรอบตัวฉัน และเข้า ๆ ออก ๆ ที่ประตูรั้ว หรือประตูบ้านฉันอีกต่อไป พวกเขาเข้ามาไม่ได้ ฉันล็อกประตูตลอดเวลา แต่ก็ยังเข้ามาใกล้ประตูรั้วฉัน ใกล้ประตูบ้านฉัน - เป็นอะไรที่แย่อยู่แล้ว ฉันไม่ชอบ (ค่ะ อาจารย์) โดยเฉพาะตอนฉันเข้าฌาน มันแย่พอแล้ว ที่ฉันต้องทำงาน ขณะที่เข้าฌาน และหักโหมพลังงานของฉันแบบนั้น แล้ว ฉันพยายามอย่างดีที่สุด (ขอบคุณค่ะ อาจารย์) ตราบใดที่ร่างกายฉันทำงานอยู่ บางครั้งมันไม่ทำงาน ในทันที เมื่อวิญญาณฉันยังไม่... และฉันต้อง บังคับตัวเองให้ทำงาน และนั่นคือตอนที่มันยาก ฉันถือโทรศัพท์และปากกาอยู่ มันก็แค่ร่วงจากมือ อยู่นั่น (โอ้ว) อย่างกับฉันหยิบจับไม่ได้ ฉันไม่มีอะไรผิดปกติ ฉันแข็งแรง (ใช่ค่ะ ขอบคุณพระเจ้า) ก็แค่ ยิ่งคุณไปสูงขึ้น บางครั้งก็เป็นแบบนั้น (ค่ะ อาจารย์) ร่างกายจะไม่ทำงาน ว่องไวเท่า ตอนที่วิญญาณอยู่รอบ ๆ (ค่ะ อาจารย์)
เอาล่ะ มีคำถามอีกไหม (ไม่มีแล้วค่ะ อาจารย์) ดีแล้ว ! การไม่มีคำถาม ก็คือคำถามที่ดี ( ขอบคุณสำหรับเวลาของท่านค่ะ ) (ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ อาจารย์) ขอบคุณที่ถาม คำถามฉลาด ๆ ฉันชอบนะ มันจะเป็นประโยชน์ กับพี่น้องคนอื่นด้วย (ค่ะ อาจารย์) และอาจกับผู้คนทางโลก 1 หรือ 2 คน ข้างนอกนั่น ถ้าพวกเขาจะมีเวลาดู ถ้าพวกเขาจะใส่ใจ มันจะเป็นประโยชน์ ถึงแม้พวกเขาไม่ได้รับรู้ ถ้าพวกเขาไม่ได้ดู ก็จะยังมีพลังงานอยู่ ไม่มีอะไรซ่อนเร้น สิ่งใดที่คุณพูดไป จะยังคงอยู่ในอากาศ คงอยู่ในน้ำ คงอยู่ในต้นไม้ คงอยู่บนใบหญ้า ในพื้นดิน ทุกหนแห่ง (ว้าว !) บางทีวันหนึ่ง นักวิทยาศาสตร์ จะสามารถจับมันได้ (ว้าว !) แล้วเราจะได้ยินพระเยซู เทศนาให้เราฟังส่วนตัวได้ (น่าอัศจรรย์) หรือได้ยินปาฐกถาของพระพุทธเจ้า ในภาษาของพระองค์ ที่เราไม่เข้าใจได้ (ว้าว !) แต่ใครจะรู้ เราอาจทำได้ จนกว่าจะถึงตอนนั้น มนุษย์อาจมีวิวัฒนาการ เพียงพอที่จะรู้ทุกสิ่ง ที่จะเข้าใจ คำสอนต่าง ๆ ของอาจารย์ แล้วฉันก็จะเป็นอิสระตลอดไป (ว้าว !) แล้วฉันก็จะไม่ต้อง กลับมาอีก ฉันอาจไม่กลับมา อีกแล้วครั้งนี้ มันยากเกินไป (ค่ะ อาจารย์) ที่จะสอนคน แม้ว่าถ้าพวกเขาทำสิ่งไม่ดี กับคุณ พวกเขาจะได้รับกรรมชั่ว ฉันต้องซ่อนตัวทุกที่ คุณไม่เข้าใจ ตอนนี้ฉันกล้ามากกว่าเดิม แต่กับพวกคุณ ฉันผ่อนคลาย และมี แรงบันดาลใจที่จะพูดมากกว่า แต่ก่อน ทุกที่ที่ฉันไป ฉันแค่ใส่เสื้อผ้า ธรรมดามาก ๆ ก็เหมือนกับคนอื่น ฉันจะได้ไม่โดดเด่น (ค่ะ อาจารย์) ฉันพูดคุยเรื่องแฟนหนุ่ม แฟนสาว เรื่องภาพยนตร์ เรื่อง “โธ่ ภาวะเงินเฟ้อน่ะ แย่มาก !” เรื่องซูเปอร์มาร์เก็ต “ทำไมพวกเขาขายของแบบนี้”
เอาล่ะงั้น ก็ดี ฉันเสร็จงานของฉันแล้ว วันนี้มีให้แก้ไขไม่มาก และมีเขียนไม่มาก แต่เมื่อวาน เยอะมาก (ขอบคุณค่ะ) เพราะฉันต้องเขียน สิ่งเหล่านั้นให้พวกคุณ (ค่ะ อาจารย์) และแก้ไขบางส่วนด้วย ฉันรู้สึกขอบคุณที่บางวัน มีงานให้ทำน้อย นั่นแปลว่า พวกคุณพัฒนาขึ้น ด้านสติปัญญาและจิตวิญญาณ คุณคิดได้กระจ่างขึ้น มีสิ่งรบกวนน้อยลง ขยะในสมองคุณน้อยลง (ค่ะ อาจารย์) สิ่งกีดขวาง จากพลังลบน้อยลง และฉันมีความสุขมาก ดังนั้น ขอบคุณ คุณทุกคน ที่ทำให้มันดีขึ้น (ขอบคุณอาจารย์ ขอบคุณอาจารย์ สำหรับพระพรอาจารย์ค่ะ) มันดีขึ้นเช่นกัน ที่ทุกวันนี้ เราจัดระเบียบมากขึ้น อย่าง บรรณาธิการรุ่นน้อง ได้รับการตรวจจากรุ่นพี่ อย่างนั้นเป็นต้น แต่ก่อน ฉันเคยทำ ทุกอย่างด้วยตัวเอง (โอ) และมันเยอะมาก มากเหลือเกิน ฉันเคยคิดว่า ไม่รู้ฉัน จะอยู่ได้นานแค่ไหน มันแย่ขนาดนั้น มันหมดแรงมาก และเหนื่อยมาก (ค่ะ) แต่ตอนนี้เราจัดระเบียบได้ดีขึ้น และทุกคน กำลังช่วยเหลือกัน ไม่เหมือนแต่ก่อน ตอนนี้ กระทั่งผู้แปลคำบรรยาย ก็ช่วยแก้ไขบางอย่างอยู่ (อ้อ ใช่ค่ะ) ดังนั้น ตอนนี้มันราบรื่นขึ้น และเครียดน้อยลง สำหรับทุกคน แน่นอน เราเสียบางคนไป บางคนมาและคิดถึงบ้าน หรือบางอย่าง และจากไป หรือบางคนบอกว่า เขาต้องการ กลับบ้านไปเรียนหนังสือ ฉันบอกว่า “ได้ แน่นอน คุณต้องการเรียน กายวิภาคของผู้หญิง ไม่ใช่หรือ ?” เขาเกือบ 40 แล้ว (โอ ไม่) และเขามีลูก 2 คน หย่าร้าง เป็นต้น เขาอยากจะเรียนอะไรอีก ? ไม่ เขาบอกว่าเขาต้อง กลับไปเข้าโรงเรียน ฉันคิดว่า “โอ้ ใช่ แน่นอน” (โอ้ พระเจ้า)
ดังนั้น งั้นก็ไม่มีอะไรอีก ฉันขอให้คุณทุกคนสบายดี ขอให้ใครก็ตามพี่น้องชายหญิง ของคุณได้ฟัง ขอให้ทุกคนสบายดี และขอให้คนดีทุกคน ข้างนอกนั่นสบายดี ใครก็ตามที่ได้ฟัง (ขอบคุณอาจารย์ เราขอให้อาจารย์สบายดีค่ะ) ขอให้หัวใจของคุณรู้สึกถึง ความรักของพระเจ้าตลอดเวลา ขอให้คำแนะนำของพระเจ้า อยู่ในใจคุณตลอดเวลา ดังนั้นให้คุณทำ สิ่งดี และ เป็นประโยชน์กับผู้อื่นเสมอ เอเมน (เอเมน)
คุณรู้ไหม ฉันบอกคุณแล้ว แต่ฉันอยากจะบอกไว้ในบันทึก ว่า ฉันประทับใจและขอบคุณ สาว ๆ มากจริง ๆ ที่คุณอยู่ที่นั่น ที่อุทิศตน และที่เต็มใจทำงาน เพื่อช่วยโลก และแน่นอน เป็นการส่วนตัว ที่ช่วยฉันกับอุดมการณ์ของฉัน ฉันประทับใจมาก กับจุดยืนของนักอุดมการณ์ และ จิตวิญญาณของคุณ และฉันขอบคุณมาก แค่อยากบอกคุณ ขอบคุณทุกคนที่มาอยู่ที่นี่ ที่อยู่กับฉัน ฉันหมายถึงการอยู่กับเรา บนดาวเคราะห์นี้ ในเวลานี้ ที่จำเป็นและยากลำบาก ขอพระเจ้าอวยพรคุณตลอดไป ฉันมั่นใจว่าพระเจ้าจะ อวยพรคุณตลอดไป แต่ มันคือคำอวยพรของฉันให้คุณทุกคน และแน่นอน ฉันขอบคุณหนุ่ม ๆ ที่ทำงานกับเราเช่นกัน ใช่ มันเหมือนกัน ก็แค่บังเอิญที่ ฉันได้คุยกับพวกคุณในวันนี้ ฉันเลยแค่พูดเกี่ยวกับสาว ๆ แต่ก็หนุ่ม ๆ ด้วย ฉันรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง และขอพระเจ้าอวยพร คุณทุกคนตลอดไป และอวยพรคนที่ทำงาน ให้โทรทัศน์สุพรีมมาสเตอร์ ในทุก ๆ ทางเลย ทั่วทุกมุมโลก ความรักของฉันอยู่กับคุณตลอดไป และพระเจ้าอวยพรคุณชั่วนิรันดร์ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
